یا امام عسکری(ع)
آتش زده زهر کینه جان وبدنش
از شدت تب خیس شده پیرهنش

شش سال امامتش به حصر وزندان
از سختی ایام نحیف است تنش

او یازدهم ماه امامت باشد
زهرا(س)بود وعزای دوم حسنش

قادر نبود برد دهان کاسه ی آب
مهدیست بیامده رساند دهنش

بالین پدر پسر بیامد ای کاش
شاهد نبود لحظه ی پرپر زدنش

جانم بفدای او جوانمرگ شده
دوراز همه اقربا ودور از وطنش

خواندش نماز وترک این دنیا کرد
به به زچنین عروج وراهی شدنش

با دست پسر غسل میت گردید
با دست پسر به پیکرش شد کفنش

شد غرق عزا سامره از بهر امام
تشییع عظیم کرده خلقی بدنش

برحضرت صاحب الزمان سخت بود
یادآوری سامره،داغ کهنش

شعر:اسماعیل تقوایی