عشق، تا گل كرد چون خورشيد روى نيزه ها
شانه هاى آسمان لرزيد، روى نيزه ها
بوى خون پيچيد در پسْ كوچه هاى آسمان
ابرهاى غصّه تا باريد، روى نيزه ها
باغى از آتش فراهم بود و، در آشوب خون
شعله هاى داغ مى رقصيد، روى نيزه ها
يك طرف فوج ستاره، خسته در شولاى خون
يك طرف انبوهى از خورشيد، روى نيزه ها
اين كدامين دست گلچين بود آيا كاين چنين
دسته گل ها را يكايك چيد روى نيزه ها؟!
چشم هايى مضطرب مى ديد در بُهت عطش
چشمه خون خدا جوشيد، روى نيزه ها
در ميان پرده هاى خون و، در حجم سكوت
بانگ سرخ نينوا پيچيد، روى نيزه ها
زخمه زخمه در سكوت و، پرده در پرده غروب
آسمان در آسمان خورشيد، روى نيزه ها
در طلوع داغ زينب، چشم مبهوت زمان
باغى از گل هاى پرپر ديد، روى نيزه ها
در هجوم بادهاى فتنه، در طوفان خشم
باغ سرخ كربلا روييد، روى نيزه ها!
(سيّد مهدى حسينى)
- چهارشنبه
- 12
- مهر
- 1391
- ساعت
- 14:46
- نوشته شده توسط
- مرتضی پارسائیان
ارسال دیدگاه