ظهر عاشورا، زمين كربلا بود و حسين

 پيش خيل دشمنان، تنها خدا بود و حسين

هر طرف پَرپر گلى از شاخه اى افتاده بود

و اندر آن گلشن، خزان لاله ها بود و حسين

داشت در آغوش گرمش، آخرين سرباز را

 زآن همه ياران، على اصغر به جا بود و حسين!

آخرين سرباز هم غلطيد در خون گلو

بعد از آن گل، خيمه ها ماتمسرا بود و حسين

يك طرف جسم علمدار رشيد كربلا

 غرقه در خون، دستش از پيكر جدا بود و حسين!

عون و جعفر، اكبر و اصغر به خون خود خضاب

كربلا چون لاله زاران باصفا بود و حسين

تيرباران شد تن سالار مظلومان «فراز»!

 هر طرف از شش جهت تير بلا بود و حسين

 (سيد تقى قريشى «فراز»)