در روایت آمده است که به امام صادق علیه السلام خبر دادند که ای پسر رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم، ما در مسجد می بینیم که مردی از‌ [طرفداران شما] در مسجد علنی دشمنان شما را لعن می کند و به آنها فحش می دهد! حضرت پاسخ دادند، او را چه می شود؟!، چرا این کارها را می کند؟ خداوند او را لعنت کند که آبروی ما را می برد و زمینه تعرض به ما [و شیعیان و مکتب ما] را فراهم می سازد.

قال الشيخ(۱)- رحمه اللّه-: اعتقادنا في التقيّة أنّها واجبة، من تركها كان بمنزلة من ترك الصلاة وَ قِيلَ لِلصَّادِقِ- عَلَيْهِ السَّلَامُ: 

يَا ابْنَ رَسُولِ اللَّهِ، إِنَّا نَرَى فِي الْمَسْجِدِ رَجُلًا يُعْلِنُ بِسَبِّ أَعْدَائِكُمْ وَ يُسَمِّيهِمْ. فَقَالَ: مَا لَهُ- لَعَنَهُ اللَّهُ- يَعْرِضُ بِنَا.»

۱// منظور شیخ صدوق اعلی الله مقامه است.

 اعتقادات الامامیة، شیخ صدوق(ره)، باب ۳۹، ص۱۰۸