دلم از روز ازل خورده به نامت ارباب
کن دعا تا که شوم عبد مدامت ارباب

گر دهی یا ندهی حاجت من میدانی
تا قیامت شده ام عاشق نامت ارباب

به همان ذکر حسین جان که نوای زهراست
نام تو در دو جهان کرده قیامت ارباب

لحظۀ روضه چه باکم ز گنه معتقدم
نفس وحشی بشود وحشی و رامت ارباب

بِشِکن بال و پرم را که کنون آمده ام
نتوانم که پرم از سر بامت ارباب

دیدن کرب و بلای تو نصیبم چو نشد
کنم از دور ز دل عرض سلامت ارباب

تو بیا جان یتیم حسنت کن نظری
تا شوم نوکر دربست و غلامت ارباب

جان قاسم تو بیا و بخرم، تا بشوم
سینه بشکسته فدایی قیامت ارباب

مستم از باده ی لعلی ز عسل شیرین تر
قاسمی مسلکم و تشنه ی جامت ارباب

تیغ بر دست شدم بی سر و پای عشقت
تا که لبیک بگویم به پیامت ارباب

غربتت می کشدم عاقبت ای شاه غریب
 گر بگوشم بر سد حزن کلامت ارباب

لحظه ی مرگ چه باکی که کنی امدادم
جان فدای تو و این مشی و مرامت ارباب