روايت شده است كه پس از ولادت حضرت زينب (س)، حسين (ع) كه در آن هنگام كودك سه چهار ساله بود، به محضر رسول خدا (ص) آمد و عرض كرد: "خداوند به من خواهرى عطا كرده است". پيامبر(ص) با شنيدن اين سخن، منقلب و اندوهگين شد و اشك از ديده فرو ريخت . حسين (ع) پرسيد: "براى چه اندوهگين و گريان شده اید؟" پيامبر(ص) فرمودند: "اى نور چشمم ، راز آن به زودى برايت آشكار شود"

تا اينكه روزى جبرئيل نزد رسول خدا (ص) آمد، در حالى كه گريه مى كرد، رسول خدا(ص) از علت گريه او پرسيد، جبرئيل عرض کرد: اين دختر (زينب) از آغاز زندگى تا پايان عمر همواره با بلا و رنج و اندوه دست به گريبان خواهد بود؛ گاهى به درد مصيبت فراق تو مبتلا شود، زمانى دست خوش ماتم مادرش و سپس ماتم مصيبت جانسوز برادرش امام حسن (ع) گردد و از اين مصائب دردناك تر و افزون تر اينكه به مصائب جانسوز كربلا گرفتار شود، به طورى كه قامتش خميده شود و موى سرش سفيد گردد"

پيامبر (ص) گريان شد و صورت پر اشكش را بر صورت زينب (س) نهاد و گريه سختى كرد، زهرا (س) از علت آن پرسيد. پيامبر (ص) بخشى از بلاها و مصائبى را كه بر زينب (س) وارد مى شود، براى زهرا(س) بيان كرد.

حضرت زهرا (س) پرسيد: "اى پدر! پاداش كسى كه بر مصائب دخترم زينب (س) گريه كند چیست؟ پيامبر اكرم (ص) فرمودند: "پاداش او همچون پاداش كسى است كه براى مصائب حسن و حسين (ع) گريه مى كند"

منابع:

- الخصائص الزينبيه؛ ص ۱۵۵

- ناسخ التواريخ زينب (س)؛ ص۴۷