چادرت را می‌تکانی؛ می‌شود نوکر درست
می‌چکد بر خاک، اشکت؛ می‌شود قنبر درست
عرشیان از عرش می‌آیند، روی گنبدت
می‌کنند از ریشه‌های پرچم تو پَر درست
دکَه‌ی کوزه‌گرانِ شهر تو پُر رونق است
می‌کنند از خاکِ گنبد کاسه‌های زر درست
تا کبوترهای تو سرگرمِ لانه‌سازی‌اند
می‌کنیم از خُرده چوبِ لانه‌ها منبر درست
گر چه سرباریم؛ ما را از حرم بیرون نکن
لااقل با پیکر ما می‌شود سنگر درست
حُرمت یک کاشیِ صحنت اگر که بشکند
می‌کنیم از دشمنانت کوهی از پیکر درست
گنبدت شمع است، ما پروانه؛ پرچم شعله‌اش
در طوافش می‌کنیم از خویش، خاکستر درست
...
نامت آمد بر زبانم؛ دَر زدم؛ دَر باز شد
شد براتِ کربلایم لحظه‌ی آخر درست
- پنج شنبه
- 12
- دی
- 1398
- ساعت
- 17:28
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
رضا قاسمی
ارسال دیدگاه