دلم از سوز هجر فاطمه سر داده آهش را
بَرَد کِی خاطرم از یادطفل بیگناهش را
چرا از کینه ها بستند بین کوچه راهش را
علی آن لحظه داد از دست تنها تکیه گاهش را
دو دستم بسته بود و همسرم از من حمایت کرد
که جان خويش را قربانی راه ولایت کرد
به هر جا آتشی بینم به یاد خانه می افتم
به یاد شعله ی شمع و پر پروانه می افتم
به یاد دست گلچین و گل ریحانه می افتم
به یاد زینب و دست کبود و شانه می افتم
بیا زهرا که زینب از غم هجر تو میسوزد
دمادم بر در و دیوار خانه چشم میدوزد
بیا ای یاس نیلی گشته حیدر بی تو تنها شد
دل ویران نشین او اسیر موج غمها شد
تو رفتی و بدون تو بر او تاریک دنیا شد
پس از تو راز قلب مرتضی بر چاه افشا شد
شود کی تا بیایم سوی تو تا درد دل گویم
که شبها تربت پنهان تو با اشک میشویم
به تعجیل وفات خود پس از بابا دعا کردی
ز بعد کوچه رویت را نهان از من چرا کردی
به پیش چشم من دیوار را بر خود عصا کردی
جفا ای چرخ گردون بهر زهرا تا کجا کردی
به هجده سالگی کردی خزان باغ و بهارش را
که او میخواست در عالم نهان سازم مزارش را
در آنشب وقت غسل پیکرش دیدم رخ او را
کبود از کینه ها دیدم در آنجا دست و بازو را
میان قبر تا بگذاشتم آن احمدی خو را
به آغوشش کشید احمد گل بشکسته پهلو را
مگو عاصی که از پیغمبرش شرمنده بود آنجا
که زهرا از جهان میرفت و حیدر زنده بود آنجا
- دوشنبه
- 30
- دی
- 1398
- ساعت
- 13:47
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
داود تیموری
ارسال دیدگاه