بر دوش کشم بار فراق پدرم را
خم کرده دگر این غم سنگین کمرم را
گاهی به لب این زمزمه دارم که بیامرز
یا رب ز کرم روح بلند پدرم را
میگفت مرا غیر در خانه ارباب
جایی نفشانم ز رخ اشک بصرم را
بال و پرم از عشق حسین است نسوزد
عالم اگر آتش بزند بال و پرم را
در روز جزا بهر شفاعت بدهیدم
یک رشته ی زلف شه والا گُهرم را
اندازه ی ریگی ز بیابان نشود گر
بر پاش بریزم همه ذوق وهنرم را
در روضه او جای سرشکم بگذارید
تقدیم کنم قطره به قطره جگرم را
بر منبر نی رفت وَ فرمود که ای عشق
تفسیر نما بر همه آیات سرم را
آگاه کن از حجت حق بر سر نیزه
هر کوردلی را که ندارد خبرم را
من سرور شمس وقمرم منشاء نورم
جوینده ی معراج بیابد اثرم را
- پنج شنبه
- 3
- بهمن
- 1398
- ساعت
- 12:34
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
حسنعلی بالایی
ارسال دیدگاه