برای تابشِ ماهِ هلالِ مادرِ خانه
سه ماه، آب شده مثلِ شمع، دخترِ خانه
دوباره پنجره را خیس کرد، بارشِ روضه
نشسته اشکِ یتیمی به دیده‌ی ترِ خانه
تمامِ باغچه را زرد کرد، لشکرِ پاییز
برای چیدنِ گلبرگِ یاسِ پرپرِ خانه
درست، لحظه‌ی آوارِ آتشِ در و دیوار
نوشته‌اند، که خانه خراب شد سرِ خانه
ستونِ خانه‌ی وحی و عصا ؟! چه قصه‌ی تلخی
شکسته زیر مصیبت، ستونِ دیگرِ خانه
بنای خانه‌نشینی نداشت، حیدر کرّار
میانِ جنگ، اگر رفت پشتِ سنگرِ خانه
نیاز نیست به روضه برای گریه‌ی سادات
شده‌ست آینه‌ی دِق برایشان درِ خانه
.
- سه شنبه
- 8
- بهمن
- 1398
- ساعت
- 15:33
- نوشته شده توسط
- سید محمد حسینی
- شاعر:
-
رضا قاسمی
ارسال دیدگاه