مظهر رحمت ِ دادار منم
عصمت خالق ِ غفّار منم
هدف ِ خلقت ِ ابرار منم
صدف گوهر اسرار منم
گل پژمرده ی گلزار فراق...
رنجه از رنج دوصد خار منم
ابر ِ غم، بحر ِ الم، معدن درد
حاصلِ این همه دشوار منم
آنکه حاصل نشدش در همه عمر
جز غم و محنت و آزار منم
آنکه بعد از پدر از وی دشمن
غصب حق کرد به اجبار منم
آنکه رخساره ی او شد نیلی
ز اثر ِ سیلی کفّار منم
آنکه آتش به درِ خانه ی او
زده اهریمن خونخوار منم
آنکه بشکست عدو سینهٔ او
در میان در و دیوار منم
آنکه در پشت در از ضرب لگد
سقط شد محسن او زار منم
آنکه تازانه ی قنفذ، بنمود
بازویش را سیَه و تار منم
آنکه تا صبح ، ز درد ِ پهلو
بود چون اختر ِ بیدار منم
آنکه شب تا به سحر می‌نالید
از جفاکاریِ اشرار منم
آنکه از دردِ نهانش همسر
نشد آگاه و خبردار منم
آنکه از حق طلبد قطعِ حیات
چاره‌اش هست چو ناچار منم
آنکه از زندگی پر غم و درد
شد دل آزرده و بیزار منم
باری آن یکّه ستمدیده ی دهر
در همه دوره و اعصار منم
در منا و عرفاتِ اخلاص...
اسوه ی فدیه و ایثار منم
مام دو زینب و اُمُّ الحسنین
همسرِ حیدرِ کرّار منم
فاطمه، طاهره، صدیقه، بتول
بضعه ی احمد مختار منم
(شمس قم) را صلهٔ این ابیات
شافعه مادرِ غمخوار منم
- شنبه
- 12
- بهمن
- 1398
- ساعت
- 16:42
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
سیدعلیرضا شمس قمی
ارسال دیدگاه