در حجره ی در بسته تنها جان سپارم

صورت به دیوار غریبی می گذارم

از زهرِ کین خون شد دلم ـ بابا رضا جان

شد همسرِ من قاتلم ـ بابا رضا جان

وا غربتا وا غربتا بابا رضا جان (۳)

افتاده در اعماقِ جانم آتشِ تَف

من می زنم ناله ولی او می زند کَف

بابا به فریادم برس ـ بابا رضا جان

افتادم از آه و نفس ـ بابا رضا جان

وا غربتا وا غربتا بابا رضا جان (۳)

من اشکِ غم می ریزم از هجرِ عزیزان

او دَف زند در ماتمِ من با کنیزان

دارم به لب این زمزمه ـ بابا رضا جان

هستم عزیز فاطمه  ـ بابا رضا جان

وا غربتا وا غربتا بابا رضا جان (۳)

عمری غم و اندوه و محنت شد نصیبم

تا جان سپارم تشنه چون جدّ غریبم

اشکِ روانم را ببین ـ بابا رضا جان

عطشان زبانم را ببین ـ بابا رضا جان

وا غربتا وا غربتا بابا رضا جان (۳)

شاعر : حسن فطرس