◾روضه‌ی مُجسّم امام هادی(ع)
◾وحضرت علی اکبر(ع)

قبله‌گاه عاشقان شد سامرا
خانه‌ات دارالشفای اولیا

هادی‌گمگشته‌گان عالمین
مس‌جانها را تویی‌توکیمیا

چشمایت معجزه میآورد
هر کویری با تو باغ دلگشا

من امامان را ز تو بشناختم
جامعه خواندم شدم اهل ولا

کوثر و یاسین و طاها را امام
ای ز نسل اِنمّا و هل اتی

ای تو هادیّ المُضلّین رحمتی
تا بگویم در طریقت من بلی

چشمهایم میزبان اشک شد
روضه‌ات‌در‌ سامرا تاشد بپا

یادم آمد لحظه‌ی جان دادنت
گفتی ای نور دوچشمانم بیا

سر به زانوی پسر جان داده‌ای
وای من از روضه‌های کربلا

شبه‌پیغمبر به خاک افتاده بود
پاره پاره تن ز جور اشقیا

شاه با زانو کنارش تا رسید
دید اکبر بر روی خاک بلا

ناله زد ای وای روح پیکرم
ای لبت سرچشمه‌ی آب بقا

سینه‌ات بشکسته همچون مادرم
ای بخون غلطیده از جور و جفا

کن تکلم با من ای خشکیده لب
من حسینم.... حیدر کرببلا

اربا اربا گشته جسم اطهرت
گو چه گویم من جواب مادرت