عَنْ أَبِى بَصِيِرٍ عَنْ أَبِى عَبْدِالله عليه السلام قَالَ سَمِعْتُهُ يَقُولُ قَالَ رَسُولُ اللهِ صلی الله علیه و آله:
طُوبَى لِعَبدٍ نُومَةٍ عَرَفَهُ اللهُ وَلَمْ يَعْرِفٌهُ النَّاسُ اٌولَئِكَ مَصَابيحُ الْهدَي وَيَنَابِيعُ الْعِلْمِ يَنْجَلي عَنْهُمُ كُلُّ فِتْنَةٍ مُظْْلِمَةٍ لَيْسُوا بِالْمَذَايِيعِ الْبُذُرِ وَلَا بِالْجُفَاةِ الْمَراءِينَ.
ابوبصير گوید:
از امام صادق عليه السلام شنيدم كه مى فرمود: رسول خدا صلی الله علیه فرموده اند: خوشا به حال بنده گمنامی که خدا او را بشناسد و مردم او را نشناسند؛
آن ها چراغ های هدایت و سرچشمه های دانش هستند؛
و به واسطه آن ها هر فتنه تیر و تاری برطرف گردد؛
آنان نه فاش کنند و پرده بردار از اسرارند و نه ناسپاس، ریا کار و خود نما.
منبع:
اصول کافی، جلد۲، صفحه ۲۲۵
- پنج شنبه
- 8
- اسفند
- 1398
- ساعت
- 11:3
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
ارسال دیدگاه