گل حیدر و زهرا زینب
بود امشب به تاب و در تب
رسیده دگر جانش بر لب
واویلا واویلا واویلا(۳)
دگر راحت از غم ها گشته
رهسپر سوی زهرا گشته
ذکراو چنین نجوا گشته
واویلا واویلا واویلا
سفیر حسین گشته خاموش
شده جسم پاکش کفن‌پوش
همه عالم ز غم سیه پوش
واویلا واویلا واویلا
او که بر درد ما تسکین است
دم آخر ز چه غمگین است
براو داغ حسین سنگین است
واویلا واویلا واویلا
دم آخر چرا محزون است
غمش دیگر ازحدفزون است
به یاد حسینش دل خون است
واویلا واویلا واویلا
او که بر علی نور عین است
دم آخر به شور و شین است
خون جگر از غم حسین است
واویلا واویلا واویلا
کربلا دیده گل لیلا
پیکرش گشته اربا اربا
آمده کناراو بابا
واویلا واویلا واویلا
دیده تشنه طفل رباب است
مادر او به فکر آب است
روی دست پدر بی تاب است
واویلا واویلا واویلا
دیده درد عطش شد چاره
روی دست پدر مه پاره
حنجر نازکش شد پاره
واویلا واویلا واویلا
دخت زهرا گل خیرالناس
غربتش را نموده احساس
بر زمین تا که افتاد عباس
واویلا واویلا واویلا
دیده گل‌های او را چیدند
سر پاک حسین ببریدند
کنار پیکرش خندیدند
واویلا واویلا واویلا
دیده آتش زدند خیمه ها
همه سرها روی نیزه ها
خون شده جگر بچه ها
واویلا واویلا واویلا
- شنبه
- 17
- اسفند
- 1398
- ساعت
- 14:8
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
رضا یعقوبیان
ارسال دیدگاه