یا ابوالفضل العباس (ع)

در گلستان علی تازه گلی روییده
مادرش ام بنین نوگل خود بوییده

ازهمین کودکی اش جذبه ی نابی دارد
هرکه دیدش گل بوسه زرویش چیده

با وقارست وشده نام نکویش عباس
تا که دیدست حسینش بر او خندیده

ماه زیبای بنی هاشمیان آمده است
از سر لطف بروی سرشان تابیده

اندر آغوش علی جلوه نمایی دارد
دیده گریان پدرش بازوی او بوسیده

مثل ومانند ندارد به شهر یثرب
بارها بوده علی بر پسرش بالیده

پسر شیر خداوند شیر دگریست
در کنار پدرش همچو علی جنگیده

بر بنی فاطمه ابراز ادب دارد او
روبروشان زادب آمده خم گردیده

کربلا نقطه ی امید حرم‌ها بوده
زینبش بر قد وبر قامت او نازیده

آنزمانی که نشد آب رساند خیمه
عرق شرم شده روی زمین باریده

اسوه ای بهر وفا بوده ودر طول زمان‌
هر وفا کرده خودش را به او سنجیده

روز ميلاد ابوالفضل بود روز سرور
ای خوشا آنکه در اینروز حرم را دیده

شعر:اسماعیل تقوایی