بود داوود بن فَرقَد از قضا
در حضور صادق آل عبا

شمعِ کم سو در بَرِ مهتاب بود
بنده ای در محضر ارباب بود

دید در آن درگهِ قدسی نشان
چند قُمری و کبوتر ، پَر زنان

بعدِ قدری کسب فیض از لطف یار
شد به اِذن و خواست پروردگار

از سوی آن قُمریان ، آوا بلند
نغمه هایی زان کبوتر ها بلند

گفت داوودِ بن فَرقَد ، کِی امام
ای به دستان تو عالَم را زِمام

ای که علم حق ز نُطقَت منجلی است
شرح دِه ، این نغمه ها از بهر چیست

گفت اینها لَعنِ اعدا میکنند
عُقده از دلهای خود وا میکنند

ذکر مخفی شان بُوَد در عالمین
لعنت حق باد ، بر خَصم حسین

زبانحال و روضه

یاحسین ای نور حیّ ذوالمَنَن
کن عطا شورِ تَبرّیٰ را به من

در حریمِ کسبِ فیض از اهل بیت
بی تبرّیٰ لَنگ می باشد کُمِیت

دل ، زِ یادِ روی تو غافل مَباد
بی تبرّیٰ دین من کامل مباد

گرچه همّیشه سِیَه رو بوده ام
این بُوَد ذکرِ لبِ آلوده ام

ای فدای جسم و جانت یاحسین
لَعن حق بر دشمنانت یاحسین

لعنت حق بر کسی که از جفا
کرد لب تشنه سرت از تن جدا

لعن حق بر آنکه پیش مادرت
تازیانه زد به زینب خواهرت