دلِ تنگم هوای یار دارد
هوای مرقد دلدار دارد

دل تنگم بُوَد در بندِ دلبر
حسین بن علی سبط پیمبر

دل تنگم گرفتار غم اوست
به چشمانم غُبارِ ماتم اوست

بُوَد ذکر لبم با چشم گریان
حسین جانم حسین جانم حسین جان

حسین جان اِی که تو مرد نبردی
الا ای اُسوهٔ آزادمردی

تو مولای همه ، خون خدایی
قتیلِ وَعده گاه کربلایی

حسین جان گرچه من بی آبرویم
دلم را با گلابِ اشک شویم

حسین جان با غم و دردِ عَیانم
بده رخصت برایت روضه خوانم

چه روضه ؟ روضه ای جانسوز و دشوار
چه روضه روضه ای سخت و شَرَر بار

به نام نامیِ دادارِ خلقت
کنم آغاز این ذکر مصیبت

ز میدان باز آمد مرکب تو
گرفت آتش وجود زینب تو

چه غوغایی درون خیمه ها شد
تو گویی محشر کبری به پا شد

به زنها و بر آن اطفال مدهوش
چون آمد شِیههٔ اسب تو بر گوش

همه از خیمه ها بیرون دویدند
ولی سالار زینب را ندیدند...