بشنو ای عاشق به وصل کوی یار
از لسانم یک روایت از بِحار

روزی از ایام آمد یک جوان
در حضور سَیّد کون و مکان

کِیْ ولیّ و شهریار عالمین
چند لحظه پیشتر از این ، حسین!

آن یگانه یاور من جان سپرد
بی وصیّت مادر من جان سپرد

ای که چون تو در کرامت کَس ندید
هیچ کس از تو نگشته ناامید

ای که باشد سایه ی تو بر سرم
کن دعا تا باز گردد مادرم

رفت مولا ، سوی بیت مُحتضَر
پس به سوی آسمان کردی نظر

کِیْ خدای خالق ارض و سما
وی تو خَلّاق ثریا تا ثَریٰ

هین زِ اَلطافَت مرا آکنده کن
پیر زن را بار دیگر زنده کن

عقل پشت ابر فیض حق ، نَهُفت
تا حسین بن علی ، آن جمله گفت

نور الطاف خدا افکنده شد
حاضران دیدند آن زن زنده شد

شاهدان حیران و آن زن با کلام
اَشهَدی خواند و بگفتا کِی امام

ای عزیز حیدر و خیر النسا
لطف بِنما ، داخل خانه بیا

شَه ، اجابت کرد حرفِ محتضر
کرد با دستی اشاره بر پسر

پس بگفت آن لالهٔ خوش رنگ و بو
پیر زن! ، اینک وصیت کن به او

از عطای ذات حیّ ذوالمَنَن
هین وصیت کرد آندم پیر زن

بعد از آن گفت ای کریمِ چاره ساز!
خود پس از مرگم بخوان بر من نماز

این بگفت و کرد با فیضی چُنین
جان خود تقدیم بر جان آفرین


گریزِ روضه

یا حسین ای دستگیرِ چاره ساز
ای که بر آن زن تو خود خواندی نماز

از چه در کرببلا بی کس شدی؟
ای گل ، از چه بین خار و خس شدی؟

ای جلالت جلوه ی حُسن خدا
ای جمالت قبله ی اهل ولا

بعد ایامی پر از درد و مِحَن
مانده جسمت روی صحرا بی کفن

هست در دل یک جهان سوز و گذاز
کس نخواند ای شاه بر جسمت نماز

پیکرت ای کوکب عالم فروز
ماند روی خاکِ آن مقتل سه روز

تا که آمد آن ولیّ عالمین
یادگار تو علی بن الحسین

داشت ناله بر لب آن فخر حجاز
خواند بر آن جسم صد چاکت نماز

گفت ای مردم زِ احسان و وفا
آوَریدَم تکّه ای از بوریا

تا به اشک و ناله و آه و فغان
خود گذارم جسم شاه دین ، در آن

پس وصیّ تو به دشت کربلا
پیکرت بنهاد بِینِ بوریا

در عزای تو گریبان چاک کرد
پیکر خونین تو در خاک کرد

بود زار و بیقرارت یا حسین
پَس نوشت او بر مزارت یا حسین

کین بود قبر کسی که از عتاب
تشنه جان داده کنار نهر آب