قلب گیتی بی قرار و مُضطَر تو یاحسین
توتیای دیده خاک محضر تو یاحسین

ای خدای بندگی، ای بهترین عبدِ خُدا
عرش حق سر خَم نماید در بر تو یاحسین

سلسبیل و زمزم و کوثر به جنّت جملگی
جرعه نوشند از شرابِ اطهرِ تو یا حسین

انبیا را دل اگر رضوانِ یزدان می بَرَد
ذات حق بوده از اوّل دلبر تو یا حسین

چون همه عالَم،کَرَم، ای والیِ مُلکُ النِّعَم
می زند در اوج مِسکینی، درِ تو یا حسین

صد چو اسماعیل هر دم میکند مِیلِ فنا
گر که او باشد قتیل خنجر تو یا حسین

هوش هم مدهوش می گردد به رسم نیک عشق
قطره ای نوشد اگر از ساغرِ تو یاحسین

سلطنت را بنده ای از بندگانش می کند
آنکه گردد خاکِ پای نوکرِ تو یا حسین

معصیت ، طغیان ، خطا ، لغزش ، گناه و جرمِ عبد
جمله می سوزد زِ فیضِ ‌‌‌آذرِ تو یا حسین

در لحد آسوده ایم و مطمئن چون از کرم
قول جنّت داده بر ما ، مادرِ تو یا حسین

نه در این دنیا فقط من سوگوارت گشته ام
بودم از روز ازل غمپرور تو یا حسین

ای هُمای عشق ، وای از آن دمی کز جور خصم
گشت رنگ لاله ها ، بال و پرِ تو یا حسین

سینه سوزان را هنوز از کربلا آید به گوش
بانگ قُدسیِ اَذانِ اکبر تو یا حسین

ای عموی مهربانِ یادگارانِ حَسَن
گو چه شد آن قاسم فرّخ فرِ تو یا حسین

چشمه اشک رباب از دیده اش جاری است چون
تشنه لب جان داد علّی اصغر تو یا حسین

می رسد سوزِ عطش از خیمه ها تا ماسِویٰ
برنگشت از علقمه آب آور تو یا حسین

در غروب روز عاشورا دگر باقی نماند
یک نفر حتّی زِ خیل لشکر تو یا حسین

دیگر آن هنگام رفت از جسم مرکب هم توان
از روی زین واژگون شد پیکر تو یا حسین

چون که آن نامرد وارد شد به گودال از جفا
گوئیا بِگریست حیّ داورِ تو یا حسین

عضو عضوش ذکر حق می گفت از شوق وصال
آن تنِ صد پارهٔ از خون تَرِ تو یا حسین

وایِ من ، چون شد تجلّی جلوهٔ قالوبَلیٰ
گشت خنجر آشنا با حنجر تو یا حسین

ناگهان افتادش از خشم خدا لرزه به تن
قاتل شیطان مرامِ کافر تو یا حسین

آن زمان بشنیده می شد از زمین و آسمان
آه عالمسوزِ زهرا مادرِ تو یا حسین

تو در آن گودال سرمست از وصال دوست ، لیک
ناله می زد در فِراقت دختر تو یا حسین

بر دل زینب زده آتش شرارِ کینهٔ
ساربان و قصّه انگشتر تو یا حسین

دل کند قالب تُهی زین غم که در وادیِ طَف
آشکارا شد به روی نِی سر تو یا حسین

صوت قرآن حزینت چون طنین انداز شد
سَر بِزَد بر چوب مَحمِل خواهر تو یا حسین