دوباره بوی محرّم رسد به شامه ی جان
دوباره اشک روان میشود ز چشم زمان

دوباره رخت عزا در عزای ثارالله
شود به پیکر انسان و حوری و غلمان

دوباره خیمه ی ماتم به هرکجا برپاست
دوباره گشته دل عاشقان او سوزان

به یاد مرثیه های شهیدِ در گودال
به ناله نوحه بخوانند ساکنان جِنان

در آن بهار بکا بر حسین خون خدا
خوش است سینه ی سوزان و دیده ی گریان

زِ روی او همه جا گشته مهدِ مطلق نور
زِ نور او شده روشن ستاره ی ایمان



ازینجای شعر را میتوان مجزّا وَ بدونِ خواندنِ بیت های بالا اجرا کرد:


حسین کیست همان که به یک اشاره ی چشم
زِ خیل عالمیان درد میکند درمان

حسین کیست که همان به روز سخت جزا
لب تمام محبان او بود خندان

حسین کیست همان که ز چِهرِ زیبایش
بریده دست بُوَد ماهِ وادی کنعان

حسین کیست همان که بیان مِدحَت او
غریب و دور بود از توانِ نُطق و لِسان

حسین کیست همان که ولایتش سود است
ولی جدایی از درگهش بود خُسران

حسین کیست همان که زِ خلقت ذاتش
به خویش فخر کند ذات ایزد منان

حسین کیست همان که زِ گلشن رویش
رسد به شامه ی جان عطر نرگس و ریحان

حسین کیست همان که به اذن ربّ خلیل
شرار نار شود از محبتش بُستان

حسین کیست همان که تمام هستی داد
ولی خرید رضای یگانه ی سبحان

حسین کیست همان که به روز عاشورا
به دشمنش زِ عنایت بداد خطّ امان

حسین کیست همان که میان دشت بلا
به راه دوست گذشت از علیِ تازه جوان

حسین کیست همان که ز مِحنَت قاسم
بهار آرزویش شد خزان تر ز خزان

حسین کیست همان که میان عرصه ی جنگ
پِیِ کمک به کسی می رود به هندُستان

حسین کیست همان که فقط به فکر خداست
نه فکر حوری و غلمان و روضه ی رضوان

حسین کیست همان که نماز بر پاداشت
میان لشکر عُدوان و تیغ و تیر و سِنان

حسین کیست همان که ز داغ عبّاسش
کنار علقمه شد قامتش ز غصه کمان

حسین کیست همان که به روی دستانش
گلوی طفل رَضیعش بگشته خون باران

حسین کیست همان کس که تا به صبح ظهور
صفات قُدسیه اش هست بر همه پنهان

خدا کند که بیاید امام غایب ما
که با فرج برسد فصل رنج ما پایان