مستمع ، ای بنده ی پرهیزکار
ای پیِ جلب رضای کردگار

مستمع ، ای از ازل مجنون و مست
ای ظواهر پیش چشمان تو پست

مستمع ای عبد درگاه خدا
ای وجودت پر زِ حبّ مرتضی

مستمع ای میهمان بزم دوست
بهر تو مدح علی گفتن نکوست

گوش کن بر مدح مولانا علی
بعد از آن جانانه گو یک یا علی



شرح فضیلتی از مولا امیرالمؤمنین:


روزی از اذن خداوند جمیل
حامل وحیِ الهی جبرئیل

دل به انوار نبوت بسته بود
محضر ختم رسل بِنشسته بود

فیض می برد از گل رخسار او
مست بود از باده ی دیدار او

ناگهان آمد شمیمی جانفزا
جلوه شد روی علی مرتضی

دست حق شیر خدا کفو بتول
چونکه وارد شد به دیدار رسول

جبرئیل آن بنده ی نیکو نهاد
در حضور او سَراپا ایستاد

اوکه عالم پُر تلاطم کرده بود
پیش حیدر دست و پا گم کرده بود

کرد پیغمبر سؤالی با دلیل
کَز چه اِستادی به پا اِی جبرئیل؟

گفت ای ختم رسولانِ جهان
ای جمال حق زِ رخسارت عیان

آن زمان که خلق شد اَنوار من
گفت بر من خالق دادار من

کِی گرفته از ید من رنگ وبو
من که هستم؟ توکه هستی؟ بازگو

گرچه مَحو جلوه ی یزدان شدم
لیک چندین سال سرگردان شدم

میوه ی باغ لسانم کال بود
برجوابِ رَب زبانم لال بود

تاکه این آقا مرا گردید یار
نور گفتارَش به من شد آشکار

((گفت بَرگو تو خداوند جلیل
من کمین عبد تو نامم جبرئیل))

ای که نور حق زِ حُسنت منجلی است
این دلیل احترامم بر علی است

پس پیمبر زین خطاب جبرئیل
کرد پرسش از جناب جبرئیل

کی زِ بحر فیض بگرفته وُضو
سِنّ تو چند است ؟ بر ما بازگو

گفت که ای عالم طُفِیل درگهت
ای زِ عزّت شهپرم خاک رهت

یک ستاره هست در عرش خدا
که شود بر قدسیان جلوه نما

کان شود ظاهر به اذن کردگار
طبق سال اَرضیان هر سی هزار

گرچه ماند والِه وحیران عقول
من همین گویم زِ سِنّم ای رسول

که در این لیل و نهار روزگار
من طُلوعش را بدیدم سی هزار

گفت که ای معلولِ امر کاف و نون
می شناسیَش اگر بینی کنون؟

گفت آری ای رسول ذوالکَرَم
ای سبب بر حکمِ ایجاد و عدم

پس صدا زد آن به مُلک حق ولی
کِیْ تمامِ بود وهستم یا علی

ای همه شمس و قمر ها فانی ات
باز کن عمّامه از پیشانی ات

شیر یزدان این عمل آغاز کرد
تا که آن عمامه از سر باز کرد

دید جبرائیل از امر قضا
آن ستاره از جبین مرتضی

ای که بِشنیدی تو مدح آن ولی
حال ، جانانه صدا زن یا علی