این چارمین شب است که محتاجِ رحمتم
امشب برای توبه به دنبال فرصتم
شبها گذشت و رویِ سیاهم نشد سفید
تا کِی بناست تیره شود بختِ صورتم
نَفسَم مرا زمین زد و بالم کبود شد
افتادنم به خاک شد ای وای قسمتم
روزیِ هر شبِ سحرم نیست جز ضرر
این ورشکستگی نشد هربار عبرتم
ظلمت تمامِ زندگیَم را گرفته است
آه ای خدا فراری از این شهرِ ظلمتم
پیشانی‌ام شکسته ز بس خورده‌ام به سنگ
این سر شکستگی نشد آخر سعادتم
راهی نشان بده که پناهم همان شود
بی تکیه گاه هستم و در فکرِ عزتم
آیا دوباره می‌شود آسوده، خاطرم؟
آیا دوباره می‌دهی از لطف مهلتم؟
چندی است با نماز و دعا قهر کرده‌ام
بسکه به فکرِ جلوه نمایی و شهرتم
کاری برای روزِ قیامت نکرده‌ام
از بسکه بی تفاوت و بی درد و غیرتم
کم کم برای رفتنم آماده می‌شوم
پر میزنم فقط به هوای شهادتم
- چهارشنبه
- 10
- اردیبهشت
- 1399
- ساعت
- 9:48
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
رضا باقریان
ارسال دیدگاه