در روايت آمده است كه: «خداوند متعال حساب خلق را كه رسيد، يك نفر باقى مى ‏ماند كه سيئاتش بر حسناتش فزونى دارد.

ملائكه او را مى ‏گيرند تا به سوى آتش ببرند در حالى كه او پشت سر خود را نگاه مى ‏كند. در اين هنگام خداوند متعال فرمان مى ‏دهد او را برگردانند آنگاه به او مى ‏گويد: چرا پشت سر خود را نگاه كردى؟ (البته ذات اقدس الهى خود علت آن را مى ‏داند) آن فرد مى‏ گويد: خدايا! گمان نيكوى من به تو اين نبود (كه مرا به آتش بسوزانى) در اينجا خداوند سبحان مى ‏فرمايد:

ملائكه من، به عزت و جلالم سوگند! اين بنده حتى يك روز هم به من حسن ظن نداشت، اما او را به بهشت ببريد چون ادعا كرد كه به من حسن ظنّ دارد».

منبع: عده الداعی ابن فهد حلی