دلمان تنگ روضه ها شده است
چشم حسرت کشیده تر بشود
در حسینییه سینه ای بزنیم
خستگی مان کمی به در بشود
سینه هامان فدای سینه تو
سینه باید تو را سپر بشود
مثل شمعیم و پات میسوزیم
تا که این شعله شعله ور بشود
اشکمان عزت است فروشی نیست
عالمی هم اگر که زر بشود
نذر کردیم در عزای خودت
همه ی عمرمان به سر بشود
بلکه ماهم خودی نشان بدهیم
و ز سوی تو هم نظر بشود
نگذاری بدون روضه شویم
عمرمان بی غمت هَدَر بشود
روضه الحق که فوق نعمت بود
گنج عشقی بدون قیمت بود...
- شنبه
- 20
- اردیبهشت
- 1399
- ساعت
- 11:50
- نوشته شده توسط
- ابوالفضل عابدی پور
- شاعر:
-
محمد حبیب زاده
ارسال دیدگاه