دوباره ذاکری ثناگو شدم
کنارِ گل نشسته خوشبو شدم
شمّه ای از نگارِ دل شنیدم
ندیده..سینه چاکِ ابرو شدم
خُم زدم از میِ امامِ ششم
صاحبِ صد پیاله مینو شدم
مکتبِ خود یافتم و شکرِ حق
فارغ از این سو و از آن سو شدم

اگرچه زیرِ چرخ... نالایقم
خاکِ قدومِ حضرت صادقم

ای نَفَست مسیح تر ز عیسا
کارِ یدت کلیم تر ز موسا
کیستی ای آینه دارِ عرفان
فقاهتِ شیعه شد از تو پویا
گر که نبودی اثر از دین نبود
بانیِ خیرِ واسعه... دلبرا
صادقی و زاده ی صدّیقه ای
جانِ همه فدایت ابنُ زهرا

شکر خدا حیدری ام کرده ای
با نگهت  مادری ام  کرده ای

دوباره صحبتِ بقیع و گریه..
دوباره غربتِ بقیع و گریه..
خرابی قبرِ شما کی رواست؟
بیاد شوکتِ بقیع و گریه..
زیارتِ مدینه خواهد دلم
همیشه حسرتِ بقیع و گریه..
به گوشِ جان می شنوم دمادم
شها..شکایتِ بقیع و گریه...

ظهور...زخمِ ما مداوا کند
سینه ی شیعیان مصّفا کند