ای شاه جهان امام عادل
وی از دو جهان تو برده ای دل
شد‌‌ بال ملک در آستانت
فرشی که بر آن نشسته سائل
دلداده گنبدت چو باشد
هر کو که به عرش کرده محفل
ای خاک حریم حضرتت شد
کاخی ‌که ملک نموده منزل
در عرصه ماسوا تو آمر
امر از تو بود مطاع عاقل
شاهی که به ‌‌مجمع الخلایق
گنبد زده است و می برد دل
گه دل ز ملک گهی ز آدم
گه حور و پری نموده مایل
آن ‌ نور و (ضیاء) و شمع محفل
ظلمت ببرد صفا دهد گل