بس که این دل مرده را آقا تواحیا میکنی
این نفسهای مرا آخر مسیحا میکنی

مثل کودکها میفتم بر زمین و بازهم
بهتر از اُم و اَبم من را تو برپا میکنی

من به این پشتوانهٔ لطف تو عادت کرده ام
واقعا آقا چرا با من مدارا میکنی؟

بهترین یاران عالم دور تو هستند ولی
باز هم با نوکر بی ارزشت تا میکنی

سیّئاتم را همیشه روضهٔ تو حُسن کرد
هر زمان یاد توام در قلب غوغا میکنی

آنقدر خوبی تو کردی تا نمک گیرت شدم
آخرش من را تو دل سیر از دو دنیا میکنی

زنده یا مرده چه فرقی میکند در جنتم
چون مرا همیشه آقا در دلت جا میکنی

نقد، بوده جنتم هر وقت که با تو بوده ام
در بهشتم تا مرا دعوت به اینجا میکنی

لا موثر فی الوجود بعد الالٰه حب النبی
روز حشر این جمله را بر خلق معنا میکنی

آن زمانی که عرق ریزان٬ پی کار تو ام
نوکری ام را یقین دارم تماشا میکنی

تو نمیذاری بماند داغ روضه بر دلم
بعد روضه این دل ما را مدوا میکنی

قطره گرچه کوچک است اما تو با این روضه ات
قطرهٔ ناچیز را وصل به دریا میکنی

من جهنم هم روم آخر تو حُرمِ نار را
عاری از دلداده ٔ اولاد زهرا میکنی

من به تو بد میکنم بازهم تو دعوت میکنی
این چنین قلب مرا غرق تمنا میکنی