نزول کرده ای، ای آیه های روشن من
خوش آمدی به خرابه؛ بهار گلشن من
بنفشه زار تنم آمده به استقبال
هزار و نهصد و پنجاه زخم بر تن من
تو بارگاه تنت آسمان پنجم شد!
بیا که سر بگذاری به خاک دامن من
هماره تولیت گیسوی تو با من بود
شدند باد و تنور و شراب دشمن من
به بوریای تو تا حشر غبطه خواهم خورد
دوباره دست بینداز دور گردن من
همیشه صوت تو، آویز گوش های من است
اگر چه پنجه ی غارت، شده است رهزن من
بلند مرتبه بودم، ز ناقه افتادم
بلندتر شده حالا صدای شیون من
مرا به قصد فدک می زدند قنفذها
شبیه فاطمه بوده است جان سپردن من
خرابه نه، حرم من رواق علقمه است
که عرش شانه ی ساقی شده است مدفن من
- یکشنبه
- 2
- شهریور
- 1399
- ساعت
- 0:54
- نوشته شده توسط
- محدثه محمدی
- شاعر:
-
محسن حنیفی
ارسال دیدگاه