ما را برسانید به جایی که حسن هست..
قطعاً که اسیرم به ولایی که حسن هست..
ما را برسانید سرِ سفره ی آن شاه..
پُر نعمت و روزی ست به جایی که حسن هست
(هرگز نروم جای دگر ..غیرِ همین در)
(باشد الکرم است و نوه ی پاکِ پیمبر)
از لطفِ کریم است که غرقِ حسناتم..
مبهوتِ کرامات و اسیرِ برکاتم...
با گوشه ی چشمانِ حسنمطمئن هستم
ای اهلِ زمین آخرش از اهلِ نجاتم..
(وابسته ی این در شده ام زار و فقیرم)
(ای وای که از بابِ کریمانه نگیرم)
من مورم و محتاجِ به الطافِ خدایی
کارم شده در خانه ی ارباب گدایی..
یک شمّه بگویم ز کراماتِ زیادش...
از لطفِ حسن بودم ..شدم کرببلایی..
(بخشنده ی کبراست پُر از آیه ی جُود است)
(دل دادنِ بر اوست که مبنای صعود است)
با ذکرِ حسن بود شدم اهلِ ولایت...
با ذکرِ حسن بود شدم غرقِ عنایت..
با ذکرِ حسن بود که ترفیع گرفتم..
در روزِ قیامت بکند باز قیامت..
(باید برسد روزِ جزا تا که ببینی..)
(در زیرِ پر و بالِ حسن..سایه نشینی)
- پنج شنبه
- 3
- مهر
- 1399
- ساعت
- 17:53
- نوشته شده توسط
- محدثه محمدی
- شاعر:
-
محسن راحت حق
ارسال دیدگاه