یا امام مجتبی(ع)
دلش پر زخم از جور زمان بود
زدست همسر خود خسته جان بود

بسی زخم زبان و طعنه بشنید
امامی که کریم ومهربان بود

مذل المومنینش خوانده بودند
حسن(ع) را که مُعزّ انس و جان بود

سلامش را نمی دادند پاسخ
اسیر جهل بعضی شیعیان بود

درون خانه هم ای وای ای وای
کنارش همسری نامهربان بود

رسید آندم کنار تشت پرخون
برایش خواهری اندر فغان بود

بمیرم روزه بود آن لحظه مولا
در آندم مفطرش خون دهان بود

امان از لحظه ی جان دادن او
کنار او حسین(ع)  قدکمان بود

ولی ای کاش اوشب دفن میشد
روان سویش خدنگ دشمنان بود

فضا را بوی خون بگرفت آندم
زتابوت حسن خونش روان بود

دل عالم گرفت از سرنوشتش
عزادارش پیمبر در جنان بود

شعر:اسماعیل تقوایی