نشسته ام به رواقی به گوشه ی حرمش
رها رهای رها زیر ابشار غمش
یقین به چشمه تسنیم دوست متصل است
که نور می چکد از روزن سپیده دمش
چه سال ها که هم آوای نوبتی خوانان
رسیده است به گوشم طنین زیر و بمش
به کاظمین و به مشهد سلام و عرض ادب
به حس و حال غریبانه ی شبیه همش
دم مسیح خراسان به لطف حق گرم است
برایتان چه بگویم ز لطف دم به دمش
چوپا گذاشت به ایران هزار چشمه شکفت
هزار جان گرامی فدای هر قدمش
هوای روضه ی رضوان اگر به سر داری
بیا به کوی خراسان و روضه ی ارمش
به پادشاه و گدا و به عارف و عامی
خبر دهید که عام است سفره کرمش
گره گشوده ز کارم به طرفه العینی
به نام پاک جوادش چو داده ام قسمش
تو چنگ برده و بردار هر چه می خواهی
که شاه توس گشاده است کیسه ی درمش
هر آنچه داده به من لطف بیکران بوده است
که راضی ام به زیادش که قانعم به کمش
شهید عشق شد و آرمید کنج بهشت
هر آن که رقص کنان رفت زیر تیغ غمش
چه افتخاری از این افتخار بالاتر
که شاعرش شده ام زیر سایه علمش
چه می شود که شبی نامه ی سیاه مرا
بگیرد و بنوازد به گوشه قلمش
سپاه منتقمانش همیشه بیدارند
یکی خبر برساند به اولیای دمش
نمی کنیم دل از این حریم و زاین درگاه
قسم به مادر بی بارگاه و بی حرمش....
- شنبه
- 12
- مهر
- 1399
- ساعت
- 18:48
- نوشته شده توسط
- Fatemeh Mahdinia
- شاعر:
-
سعید بیابانکی
ارسال دیدگاه