آیینه ی اوصاف خداوند رحیم است
از بس که گل فاطمه آقا و کریم است
از بَدو تولد ز دمش بود شمیمی
باید که بخوانیم حسن یار قدیمی
هر جا که میان من و حق رابطه بوده
همواره حسن نزد خدا واسطه بوده
ورنه من آلوده کجا روضه ی مادر
با لطف و دعایش شده ام نوکر حیدر
مانند علی یاور ایتام خدا بود
با دست تُهی نامده هر کس که گدا بود
صلحش بخداوند قسم نشر پیام است
فرموده امامی که نجنگد هم امام است
گفته است معاویه خودش اینکه فتا نیست
الحق و الانصاف حسن لایق شاهیست
او صاحب مکشوفه ترین روضه ی دنیاست
چون شاهد سیلی زدن حضرت زهراست
با چشم خودش دید که این مادر بی یار
یک ضرب ز عدو خورده و یک ضربه ز دیوار
حیدر وَ حسن مست ز یک جام و سبویند
باید که ببینند و ولی هیچ نگویند
شیر جمل و فاتح خیبر چه کشیدند
از اهل مدینه همه جا طعنه شنیدند