شبِ گریه‌ی آسمونه رو زمین
شب رفتنِ رحمه للعالمین
اشک غربت فاطمه و مرتضی رو ببین
یتیمی، درد بی‌درمونیه
چشای فاطمه بارونیه
که توی دلِ باباش غم پنهونیه
دلواپس برا مدینه و، دلواپس برای کربلا
این اجرِ رسالتش شده، واویلا علی نبیِّنا
واویلا علی نبیِّنا
........................................
داره بارِ غمو رو شونه‌ش می‌کِشه
نگرونِ روزای بعد از خودشه
می‌دونه که قراره توی مدینه چی بشه
پیمبر داره روضه می‌خونه
قراره علی تنها بمونه
آتیش کینه‌ها زهرا رو می‌سوزونه
بابادرعزای‌فاطمه، زهرادرعزای‌مصطفی
ای وای از غمای فاطمه، واویلا علی نبیِّنا
واویلا علی نبیِّنا
........................................
داره از کجا میگه دم آخری
میگه روضه‌ی زهرا که شد سپری
می‌رسه یه روزی که حسین نداره یاوری
روزی که خواهری سینه‌زنه
برای تنی که بی‌کفنه
برای اون غریبی که بی‌پیرهنه
میخونه‌یاایهاالرسول،می‌بینی‌روخاک‌کربلا
افتاده تُو گرگا یوسفت، واویلا علی نبیِّنا
واویلا علی نبیِّنا
- پنج شنبه
- 24
- مهر
- 1399
- ساعت
- 1:16
- نوشته شده توسط
- Fatemeh Mahdinia
- شاعر:
-
حمید رمی
ارسال دیدگاه