گر خدا خلق کند آدم و حوّای دگر

می نیاید به جهان ، زینبِ کبرای دگر

ما نگفتیم گِلش ، از گِل ما نیست ولی

عفّت و عصمت او آمده از جای دگر

به متانت چو نبی و به صداقت چو بتول

مرتضی را شده از فاطمه ، زهرای دگر

زینِ اَب بودنِ زینب ، همه را روشن نیست

جز حسین بن علی و دو سه دانای دگر

هر که در کوفه صدایش بشنیدی می گفت

مرتضی آمده بر کوفه به سیمای دگر

گرمِ صحبت ، سخن از حق به فرازِ ناقه

اندر آن گرمی دم یافت هم آوای دگر

گفت جانم به فدایت مرو از پیشِ نظر

که به غیر از تو مرا نیست ، دل آرای دگر

غمم این نیست بُریدی ز مَنت زآن ترسم

تو بلا دیده بیفتی به بلاهای دگر