در هر دو جهان قبله ی من روی حسین است

یعنی  همه جا روی دلم سوی حسین است

با عشقِ حسین از دو جهان چون نَکَنم دل

مُلکِ دو جهان قیمتِ یک موی حسین است

فردوسِ برین با همه ی حور و قصورش

مشتاقِ حریمِ حرمِ کوی حسین است

در سجده دلم حاجت محراب ندارد

محرابِ نمازم خمِ ابروی حسین است

گشتم همه بازارِ جهان را و نجستم

مُشکی که نه در حسرت مُشکوی حسین است

خضر آنچه به صد سِیر و سفر در طلبش بود

آبی است که سرچشمه ی او جوی حسین است

اَجرامِ فَلک جلوه ای از خویش ندارند

روشنگری مِهر و مه از روی حسین است

خُلق که کنم وصف و خصال که ستایم؟

از خوی که گویم که بِه از خوی حسین است؟

سرهای سلاطین که به چوگان قضاگوست

شأن و شرف از اوست که او گوی حسین است

حورانِ بهشتی همه در گلشنِ فردوس

بویند گلی را که در او بوی حسین است

طوبی' به چنان جلوه گری ، روز قیامت

نظّاره گِر قامتِ دلجوی حسین است

در معرکه چون دید فَلک صولت او گفت :

نیروی علی در ید و بازوی حسین است

بوم و بَرَت ای کرب و بلا دشت خُتن گشت؟

یا این همه مشکین نفس از بوی حسین است؟!

آخر همه را خوابگهی هست در این خاک

از اوست سعادت که به پهلوی حسین است

اینجا اگرش اهل جفا قدر نسنجید

آنجا همه سنجش به ترازوی حسین است

(نظمی) گُنهش گر چه بود بیشتر ، امّا

توفیقِ وی این بس که ثناگوی حسین است