تو قرار منی، تو نگار منی
به مدار تو من می گردم
ای مسیر نجات، ای دلیل حیات
پُرِ زخمی و من پُر دردم
در عمر کوتاهم
دلتنگ یک ماهم
ای عشق دیرینم
تلخیِّ سالم را
حل کرده، این شب ها
ای اسمِ شیرینم
یاری کن مرا، دستم را بگیر
ای نِعمَ النصیر، ای نِعم الأمیر
من از این قفس بریدم
به هوای تو پریدم
یاری کن مرا...
آبروی من، گریه پای تو
آرزوی من کربلای تو
«اربابم حسین، اربابم حسین»
به تو و عَلَمت، به هوای غمت
من به روضه ی تو، محتاجم
افتخار من است، اعتبار من است
شال نوکریَم شد تاجم
کربلا، پرواز و
کربلا، آغاز و
کربلا، پایان است
عشق تو، میزان و
عشق تو، ایمان و
عشق تو، طوفان است
کربلای تو، خاک مادریست
خاک تو شدن رسم نوکریست
من بریده از زمینم
پر زدم مگر ببینم
کربلای تو...
بین قتلگاه اوج روضه را
در پای فرات، موج روضه را
«اربابم حسین اربابم حسین»
بعد عمری اگر، شده وقت سفر
روضه ی کوچکی، میگیرم
دم مرگم آقا، با دلی بی قرار
پای روضه ی تو می میرم
روزی این، پرچم ها
این شور و، ماتم ها
دستم را، می گیرد
نوکر اربابش را
آخرین لحظه ها
می بیند، می میرد
سرباز توام، آقای غریب
خون خواه توام، ای شَیبُ الخَضیب
منم و دریغ و حسرت
نرسد اگر شهادت
سرباز توام...
ذکر یا حسین، از عمق گلو
در دریای خون، می گیرم وضو
«اربابم حسین اربابم حسین»
- دوشنبه
- 24
- آذر
- 1399
- ساعت
- 14:59
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
صادق میرصالحیان
ارسال دیدگاه