عبادت، تربیت، بصیرت، برائت، دفاع از ولایت

...ممدوحهء محمد و محبوبهء علی

کز کبریا رسیده درود مکررش

 

آوای وحی می رسد از صحن خانه اش

بوی بهشت می دمد از خاک معبرش

 

حورا نهاده دست به دامان فضّه اش

غلمان گشوده چشم به احسان قنبرش

 

گوش علی به زمزمه های سحرگهش

چشم نبی به ماه جمال منورش

 

با هل اتی و کوثر و تطهیر و قدر و نور

پیوسته بوده ذات خدا مدح گسترش

 

انفاق کرد جامهء نو در شب زفاف

چون دید پیر سائله را در برابرش

 

از بس عطای اوست فزون باز هم کم است

خلق جهـان شوند اگر سائل درش

 

تا صبح حشر سلسلهء اولیای حق

مدیون صبر و نهضت شبیر و شبرش

 

دانشگـه معلـم آزادگان، حسین

بود از نخست دامن توحیدپرورش

 

اعجاز وحی داشت پیام مقدسش

آیات نور بود کلام منورش

 

از خشت‌خشت خانۀ او مرتفع شده است

هر صبح و شام ذکر خداوند اکبرش

 

این است فاطمه که به گلخانۀ بهشت

بوسند دست، مریم و حوا و هـاجرش

 

پا می نهد گرسنه به محراب بندگی

آنکه رسد طعام بهشتی ز داورش

 

هر بانویی است زیورش از خواندن نماز

اما نماز، سجدهء زهراست زيورش

 

زیبد که در نماز بر آن مادر نماز

جبریل جانماز ببافد ز شهپرش

 

گویی امیـن وحــی خـداوند، با ادب

زانـو زده بـرای تعلـم بـه محضـرش

 

گویی هنـوز پشت در آستـان وحی

زهـرا دفاع می‌کند از حـق رهبرش

 

ای کاش روز غربت او حمزه زنده بود

یـا می‌رسیـد پاسخ یاری ز جعفرش

 

دشمن گرفته بود کمین در خط رسول

فکر هزار فتنه نهان بود در سرش

 

می خواست بعد مرگ پیمبر شود خموش

آن جاودان چراغ همیشه منورش

 

غافل از آنکه بعد پدر می کند قیام

بر دفع کفر دختر اسلام پرورش

 

غافل از آنکه فاطمه بر دفع دشمنان

صحرا و شهر و مسجد و خانه است سنگرش

 

مسجد شراره از در و دیوار برکشید

شد داغدیده دخت نبی تا سخنورش

 

با گریه از صحابه کمک خواست آن زمان

یک تن نداد پاسخ او غیر همسرش

 

آن اشک و آه و ناله و فریاد و آن سکوت

هرگز نبود هیچکس اینگونه باورش

 

نفرین برآن سکوت که در موج فتنه ها

طغیان و ظلم و جور علم شد برابرش

 

نفرین برآن سکوت که از آن سکوت بود

اسلام هر چه آمده امروز بر سرش

 

جان داد و تن نداد به بیداد لحظه ای

در مرگ نیز سنگر او بود بسترش

 

دین نبی به همت زهرا دوام یافت

شد نقش آب نقشهء خصم ستمگرش

 

شـد از قیـام فـاطمه اسلام، روسفید

با آن که شـد کبـود، عـذار منـورش

 

بعد از چهارده صـده مانده هنـوز هم

آثـار آن کبـودی، بـر مــاه منظرش

 

گویی هنوز می‌شنـود گـوش روزگار

ذکـر علـی‌علـی ز نفس‌های آخرش

 

روح نماز بود و روان خطابه بود

گر شد مزار در بر محراب و منبرش

 

تا شيعه زنده است عزادار فاطمه است

پیوسته خون دل چکد از دیدهء ترش

 

این نکته نقش خاک قدم‌های فاطمه است

آزاده آن زنی‌ست که زهراست رهبرش

 

باید گرفت درس علی دوستی از او

آن گونه ای که درس گرفته است دخترش

 

مولا دو رکن داشت، یکی ختم الانبیا

ام الائمه فاطمه شد رکن دیگرش

 

آتش زدند بر در دارالولایه اش

سیلی زدند بر رخ از گل نکوترش

 

یک فرد نه دو تن نه، شنیدم چهل نفر

در پیش دیدگان علی ریخت بر سرش

 

گویی سپهر بر سر مولا خراب شد

در شام تار خاکسپاری همسرش...

 

تا ننگرد به سایهء تابوت او كسى

بايد شبانه دفن كند دست حیدرش

 

چشمی به خاک تربت پنهان فاطمه

چشمی دگر به روضه پاک پیمبرش

 

گفتا به خود چگونه دهم پاسخ رسول!؟

پرسد اگر ز پیکر رنجور دخترش

 

گفتا بخود چگونه به زینب دهم جواب!؟

پرسد اگر ز خانه کجا رفته مادرش...

استادسازگار، گلچین و تلفیق چهار قصیده