پدرم روح و روان بود مرا
لطف خالق به جهان بودمرا
از صلابت به مثل چون کوهی
پدر آرامش جان بود مرا
او چراغ شب ظلماتم بود
پرتو نور عیان بود مرا
سایه اش رحمت بی حَدّ خدا
سخنش شهد بیان بود مرا
در سیه بازی دنیای دَغَل
یکدل از آن همگان بود مرا
آه از آندم که چو مرغی پر زد
آنکه دائم نگران بود مرا
(نادر) از رفتن او دلخونم
پدرم روح و روان بود مرا
- یکشنبه
- 21
- دی
- 1399
- ساعت
- 22:44
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
حاج نادر بابایی
ارسال دیدگاه