آنچنان در تشنه سقّایی نمودن مُحکم است
گوییا آب گوارا بر لبش نا مَحرم است

ریخت آب از کف ابَلفضل و بگفتا جبرئیل
این دلیل سجده ی ما بر مقام آدم است

شمر امانش داد و ساقی زد صدایش که ای لعین
عشق مولایم فراتر از طلا و دِرهم است

تیر در چشمش جدا دستش وَ زخمش روی زخم
باز هم گفتا عدو از نو زنیدش این کم است

از غم طفلانِ عطشان مشکِ گریان بی امان
دیده اش از اشک و خون جاری چو آب زمزم است

ماه کامل بود و با ضربِ عمود آهنین
صورت ماه بنی هاشم دگر نامُبهم است