افلاک اقامتگه تو ، جنس تـو خاکیست
پالایش چشمان تـو سَردابـه پاکیست
ای جنس نگاهت گهر و لُوءلُوء و مرجان
آن جلوه چشمان خودت را بدرخشان
بَـه بَـه که شــده مـرحمتـی نـــاب نصیبَت
دل می بــَرد آن پـاکی چشمـــــان نجیبَت
ای لَیل همه عالمیان موی سیاهت
ای شَمس جهان گُسترِ دل صورت ماهت
ای ســـاحل چشمـــان تو جــولانگهِ دریا
پیشــــــانیِ تــــو محــــور ارکــان ثُریا
ابروی تو بــر چشـــم جهان سایــه فِکنده
از سینـه دلم را نگهَـت بیــن که چـه کَنده
از لطــــف خــدا چهـرة ماهت شده زیبا
زیبایـــی دنیــــا بــــه نگـــاهت شده زیبا
خــورشیـــد فقیـــریست بَـــرِ دیـــدة نـازت
چشمان شرف شمــس مَلَک مُهـــر نمــازت
آتش به دلــم میـــزنــــد آن ســــوزش آهت
مستانــه نشــان کــرده دلــم عُمــق نگــاهت
مستانه برایت چه نویسم ؟ چه بگویم؟
یـا لالـه صفت بُــوی دل انگیــــز تـو بُــویَم
مستـانــــه دو چنـــدی بنوشتـــــم زِ نگـاهت
تــا دیــــده بمـانـد چـو گـدیـــان ســرِ راهت
جانا عجبی نیست که دل بُرده ای از دل
دل کَنــدَن از آن دیــدة مستـانه چـه مشکل
تا دیـده (پریشـان) رُخ همچـون قَمَرَت را
پروانــه صفت دور زَنـــد ، دور سَـرت را
- دوشنبه
- 6
- بهمن
- 1399
- ساعت
- 23:11
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
رامین محمد زاده
ارسال دیدگاه