دیشب از عشق چشم من‌تر بود
عاشقی حرف ما و دلبر بود
دلِ گم گشته ام مرا می‌برد
دلم از کودکی کبوتر بود
تا سر کوچه‌ی خدا رفتم
که پُر از چشمه‌های کوثر بود
چشم من بود و دامن ساقی
دست من بود و لطف ساغر بود
من ز هوش و دلم ز دستم رفت
کار پیمانه‌های آخر بود
کار دل، کار عشق دست تواند
هم خدا، هم حسین مست تواند
جلوه ای کن به رسم دلبریت
تا بریزیم سر به سروریت
درِ بازارِ بردگان وا شد
یوسف آمد برای نوکریت
کعبه افتاده است دنبالت
با خیالِ رخِ پیمبریت
تو علی هستی و علی مانده
ماتِ اعجاز تیغ حیدریت
چقدر مثل فاطمه هستی
به فدای شکوه کوثریت
آمدی عشق در به در شده است
امشب ارباب ما پدر شده است
باز کن چشم عالم آرا را
خیره کن چشم‌های دنیا را
نخوری چشم ای تو چشم حسین
بس که چشمت ربوده دل‌ها را
نوه‌ی ارشد امیر عرب
می دهی عطر نام زهرا را
ای علمدار دوم این قوم
می بری رونق مسیحا را
آرزوی حرا دو رکعت توست
تا ببیند دوباره طاها را
صخره ای موج را به هم کوبید
روی دوشش گرفت دریا را
پَرِ سجاده‌های مادر تو
می برد دودمان لیلا را
سیب سرخی و زاده‌ی ارباب
یوسف خانواده‌ی ارباب
شاه زاده امیر میدان ها
مثل عباس مرد طوفان ها
نفس دشت‌ها بریده ز تو
تند باد شگفت جولان ها
کوه‌ها خاک پای تن تنه ات
شاه بیتِ لبِ رجز خوان ها
به علی رفته ای در اوج نبرد
می زنی خنده بر پریشان ها
زَهره‌ها را دریده ای یعنی
هیچ کس نیست بین میدان ها
از امیران کربلا هستی
چقدر شکل مرتضی هستی
گره ای تا زدی دو ابرو را
به هم آمیختی تو شش سو را
همگی قبر خویش را کندند
تا که دیدند تیغ و بازو را
تیغ رقصید و آسمان بشنید
ضربه ات را صدای هوهو را
طپش قلب خیمه‌ها آمد
تا گشودی سپاه گیسو را
آمدی تا پس از عمو گیری
پای محمل رکاب بانو را
از مِیِ عشق باده ای داریم
وه چه ارباب زاده ای داریم!
روشنی‌های آسمان حسین
ای نشانیِ بی نشان حسین
روی چشم تو ابروان پدر
روی دوش تو گیسوان حسین
آه! داوود حضرت ارباب
ای اذان گوی کاروان حسین
بعد آوای دلنشین تو بود
نوبت گفتن اذان حسین
قُوَت زانوان بابایی
ای مسیحاترین جوان حسین
مادرت هیچ، بین بهت حرم
رفتنت می‌برد توان حسین
از نگاهت عزیز زهرا سوخت
رفتی از رفتن تو لیلا سوخت