گریونه آسمون
واسه احوال من
ای وای از غربت و
از این اقبال من
کنج زندانمو
بی تاب و مضطرم
کاشکی پیشم بیاد
معصومه دخترم
با قلب غصه دار و قدّ ِکمون
تو کنج این قفس شکسته پرم
تموم آرزوم همینه فقط
سرم باشه رو پاهای پسرم
از دنیا دلگیرم
نفسم نمیاد دیگه بالا
تو حسرت میمیرم
برسه به دادم کاشکی زهرا
خلّصنی رو لبهام
حال من داره آخه تماشا
واویلا واویلا امون ای دل امون ازین غم
...........
میسوزه پیکرم
خیلی بی طاقتم
زیر بار بلا
خم شده قامتم
وای از این غصه و
وای از این سلسله
زنده بودن دیگه
واسه من مشکله
با ناسزاش امونم و بریده
جا ضرب تازیونشه رو تنم
با کینه میشکنه غرور منو
سیاه و غرق خون شده بدنم
روز من تاریکه
نفسی دیگه توی صدام نیس
چشمام تاره تاره
بخدا سویی توی چشام نیس
میفتم رو خاکا
رمقی دیگه توی پاهام نیس
واویلا واویلا امون ای دل امون ازین غم
...........
این شام آخری
در تاب و درتبم
تو فکر ِ غصه و
غم های زینبم
صحن چشمام تره
با یاد ِکربلا
از شام و کوفه و
چشمای بی حیا
به یاد تشنگی اهل حرم
به سینه میزنم برای حسین
به یاد دختری سه ساله َ مو
به یاد اشک بچه های حسین
میدید از روی تَل
میبُرن سر پاک برادر
با گریه رو خاکا
خواهری شده خسته و مضطر
افتاده تو گودال
دست و پا میزنه پیش مادر
واویلا واویلا امون ای دل امون ازین غم
- جمعه
- 15
- اسفند
- 1399
- ساعت
- 16:41
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
هاشم محمدی آرا
ارسال دیدگاه