امشب جهان که چنین غرق در صفاست
گویا شب ولادت مولود سامراست
فوج ملک به خانه ی نرجس بَرَد هجوم
جبریل نغمه خوان رخ ختم الاوصیاست
از عطر جانفزاش همه مست و بی خودند
این رایحه نگو که تو از چین ویا خَتاست
برباده ی محبت او هرکه لب زده
تاروز حشر نشئه ی این باده ی ولاست
مهرش به قلب هر که فِتَد مست می شود
این باده از ازل به ابد ساقی اش خداست
شرمنده از جمال جمیلش شده سِپهر
مهر از خجالتش به پس پرده ی حیاست
زلفش کَمند پای دلِ اهل معرفت
اَبروش طاق مسجد و محراب ربّناست
مژگان تیره اش شده تیر شکار ما
چشمان حضرتش به یقین چشمه ی بقاست
یک عالمی به عشق همان خالِ هاشمی
افتاده در کمند بلا زارو مبتلاست
سرو سَهی به پیش قدش مانده سر به زیر
جنّت در آرزوی همین قامت رساست
دلهای زارمان شده نادیده عاشقش
قربان آن جمال و رُخش بس که دلرباست
چشم جهانیان به امید ظهور اوست
درمان درد اهل ولا پور مرتضاست
(بیکَس) برای آمدنش فکر تازه کن
رمز ظهور اونه فقط شعرو یا دعاست
بس کن خیال و وَهمُ غزل رو خودت بساز
مدح چنین کسی ززبان تویی خطاست
- جمعه
- 29
- اسفند
- 1399
- ساعت
- 14:57
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
مهدی عبادی(بیکس)
ارسال دیدگاه