خود بخود نام "رضا" در سینه امید آور است
سفره ی لطفت شبیه آسمان پهناور است
چشم پر اَبرم در این شیرینی تحویل سال
از سر شوق ضمانت از همه آهو تر است
مهربان هستند خیلی ها ولی احسان تو
دائم الوصفست ، اَلطاف تو جور دیگرست
آسمانی و مسیرت چون زمین بن بست نیست
پس کبوتر باشد آدم گَه گُداری بهتر است
خاکسار آستانت تازه انسان میشود
خاک‌خوشبوی حریم کبریای تو زَر است
آسمان دور و بر تو ریخته ، زانو زده
عرشت از مُلک سلیمان هم سلیمانی تر است
راه و رسم تو علی خُلقَا علی خَلقَا علی
خادم این آستان اَسما نباشد قنبر است
مشهدت بوی نجف دارد همیشه جمعه ها
به گمانم زائر جمعه شب تو حیدر است
آب سقا خانه ی تو بی گمان دارالشفاست
خود بخود دارد شفا هرچه بنام دلبرست
چشمه ی خورشید میجوشد میان هر رواق
حوض های صحن جامع حوض های کوثر است
سال من بوی تو میگیرد ولی دور از تواَم
اشک‌میریزم برایت ، گریه کار نوکر است
ضامن این رو سیاه خسته از خود میشوی؟
حال من از آهوان زخم خورده بدتر است
مضطرالعشقی که باشد با رضا هرجا که هست
غرق هر مرداب باشد دائما نیلوفراست
مادری هستی و زائرها همه فهمیده اند
اولین دلگرمی ما هم دعای مادر است
دوست دارم دائما محتاج تو باشم رضا
مشهدت دائم برای من امید آخر است
سال تحویل است و من با شعر تو خو میکنم
نام پر آرایه ی تو گوهر اندر گوهر است
- یکشنبه
- 1
- فروردین
- 1400
- ساعت
- 23:30
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
نرگس غریبی
ارسال دیدگاه