کلامی را نمیبینم که شأنش را عیان سازد
مگر لطف خدا جاری کلامی بر زبان سازد
مقامی را که ممسوس است در ذات خداوندی
چگونه میتواند چون منی آن را بیان سازد
رُخش احمد، قدش حیدر، نفسهایش مسیحایی
خدا آورده اورا تاکه رشک اِنس و جان سازد
از آن خُلق کریمانه که ارث از مجتبی برده
تواند از کرم دریا کران تا بی کران سازد
جنان آمد پدید از گوشه ی لبخند بابایش
در آغوش پدر خندد جنانی در جنان سازد
پِی آب حیاتندو نمیدانند اگر خواهد
جهان پیر را با یک نگاه خود جوان سازد
اگر افتاده از پایی بزن درب سرایش که
زِ هَر افتاده گیرد دست از او یک قهرمان سازد
دلا غافل مشو یکدم ز الطاف علی اکبر
که هر چه از خدا خواهی علی اکبر همان سازد
پدر آمد به بالینش که ای سرو رشید من
مخواه اینگونه داغ تو، قد من را کمان سازد
- چهارشنبه
- 4
- فروردین
- 1400
- ساعت
- 23:59
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
محمد جواد مطیع ها
ارسال دیدگاه