به نخلستان پُر غم، چاه هستم
تهي از آبم و پُر آه هستم
دليل اشك مشك چشمم اين است
كه از درد علي آگاه هستم
علي را تا قيامت غمگسارم
شبي بعد از بتول آمد كنارم
بگفت: اي چاه! رفت از دست، يارم
پس از او مونس و همدم ندارم
پس از زهرا شكرها زهر گشتند
ز من شاديّ و خرّم قهر گشتند
من آن شاهم كه در خانه نشستم
رعيّت در ميان شهر گشتند
پس از او برگ احساسات، زرد است
و فصلِ وصلِ مهر و ماه سرد است
چه گويم بر تو اي چاهِ پُر از آه
دلم لبريز از آلام و درد است
پس از زهرا صفا در خانه‌ام نيست
چراغي بر شب كاشانه‌ام نيست
همه شب تا سحر مي‌سوزم از غم
من آن شمعم يكي پروانه‌ام نيست
به چشمانم نيايد خواب، يك شب
خبر دارد ز آهم ماه و كوكب
پس از زهرا انيس خلوت من
حسين است و حسن، كلثوم و زينب
پس از طاها همه بي مهر هستند
كه بيعت با اميري پست بستند
به ياد فاطمه بايد بنالم
دلم را همچو پهلويش شكستند
پس از زهرا هميشه اشكبارم
خزان گرديده گلزار بهارم
اسيرم بر غم و سيرم ز دنيا
همه دم آرزوي مرگ دارم
پس از او امّت طاها عوض شد
همه بي ننگ و بي پروا عوض شد
چو زهرا چشم بست از دار دنيا
به چشمانِ علي دنيا عوض شد
پس از زهراي خود محزونم اي چاه
به لطف و اُنسِ تو مرهونم اي چاه
شنيدي درد دل¬هاي علي را
من از اين دوستي ممنونم اي چاه
- جمعه
- 20
- فروردین
- 1400
- ساعت
- 22:49
- نوشته شده توسط
- یوسف اکبری
- شاعر:
-
سیدبشیر حسینی میانجی
ارسال دیدگاه