من روی لبم ترانه دارم
یک نغمه ی عاشقانه دارم
وقتی که روم به باغ گل ها
از دلبر خود نشانه دارم
زآن لحظه که نام او ببردم
سرمستی جاودانه دارم
مِهرش که میان دل نشسته
گنجی است که کنج خانه دارم
من همچو کبوتر بقیعم
در منزل خاک لانه دارم
من ریزه خور حریم یارم
کِی حاجت آب و دانه دارم
در بحر بلا اگر بیفتم
یک ساحل بی کرانه دارم
دلداده ی دلبری کریمم
من سائل و خاک این حریمم
از یار به جز لقا نخواهم
از درد و غمش شفا نخواهم
جز این که مرا به خود پذیرد
چیز دگر از خدا نخواهم
از باغ گل و جنان و رضوان
غیر از گل آشنا نخواهم
از ساغر و جام و باده و مِی
جز ساقی مهلقا نخواهم
تا نقش تو را به دل کشیدم
من جام جهان نما نخواهم
عشق است اگر بلای عشاق
غیر از دل مبتلا نخواهم
از هر دو جهان ای گل زهرا
حیف است اگر تو را نخواهم
یوسف به سر آمده ز کنعان
تا بهر طواف تو دهد جان
ای چشمه ی نور و اصل رحمت
ای جاری بخشش و کرامت
ای جود وجور یارِ ذی جود
ای روح وجود از قیامت
از خیزش تو به پاست محشر
از قامت تو شود قیامت
در پیش قدِ تو ای همه حُسن
خم گشته هر آن چه سرو قامت
شد ماه خدایْ، کامل از تو
کردی چو به نیمه اش اقامت
شد مهر تو و حسین با هم
دک رُکنِ ولایت و امامت
ماه رمضان بهار دل ها
نام تو بُوَد بهار رحمت
تا زنده ام ای عزیز زهرا
نام تو بَرَم به روی لب ها
- شنبه
- 4
- اردیبهشت
- 1400
- ساعت
- 21:10
- نوشته شده توسط
- طاهره سادات مدرسی
- شاعر:
-
محمد مبشری
ارسال دیدگاه