صبا دوباره مشام دلم معطر کرد
فضای جان مرا پُر ز مُشک و عنبر کرد
شمیم یار بیاورد و دیده ام تر کرد
دل شکستۀ عشاق، پُر ز آذر کرد
«معاشران، گره از زلف یار باز کنید
شبی خوش است بدین قصه اش دراز کنید»*
دهید مژده به یاران که در حریم رضا
هر آن چه هست همه شادی است و لطف و عطا
که اوست پادشه جبر و اختیار و قضا
ملیک هر دو سرا، صاحب سزا و جزا
که هر که ساغر او شد ز باده اش لبریز
خورَد ز بادۀ کوثر به روز رستاخیز
هَزار و قُمری و مرغان عشق و پروانه
ز شوق و عشق رضا نغمه خوان و مستانه
حریم او به ملائک شده است کاشانه
رواق انور او شد به عارفان خانه
غبار جامۀ زوار او به خلد برین
شده است سرمۀ چشم سیاه حورالعین
گدای کوی رضا، فخر بر شهان دارد
بهشت صحن رضا، فخر بر جنان دارد
ز نار، زائر او برگۀ امان دارد
نظر به رأفت او، اهل آسمان دارد
در این حریم گناهان چو برگ می ریزد
گل عطوفت و رحمت ز شاخ جان خیزد
نیاز خود به درِ کوی بی نیاز بَرید
رخی به خاک درش سوده و بهشت خرید
کمی شراب مناجات را به دل بچشید
به اشک چشم به کوثر هزار طعنه زنید
گلاب روی مَلَک، اشک دیدگان شماست
نشاط جان ملک، بوسه بر دهان شماست
جلال قبۀ او هست رشک عرش برین
جمال زائر او رشک حور ماه جبین
مقام خادم او رشک جبرئیل امین
شفیع عاصی جاهل به روز بازپسین
چو می نهند منابر ز نور در محشر
مقام زائر قبرش ز دیگران برتر
به طالبان حقیقت بگو خدا اینجاست
به سالکان طریقت بگو لقا اینجاست
به دردمند بلادیده گو دوا اینجاست
بگو به عاشق غمدیده آشنا اینجاست
هزار خضر از او کسب معرفت کرده
هزار حاجت پیغمبران برآورده
بگیر دامن او ای «فقیر» دل خسته
که هر که بر در او التجا بَرَد رَسته
به گوش جان شنود ناله های آهسته
که درگه کرمش باز و غیر او بسته
نما کبوتر دل را مقیم آن حرمش
که تا خورَد شب و روز او ز گندم کرمش
*بیت داخل گیومه از مرحوم حافظ شیرازی است.
شاعر : سید علی احمدی