به نام خدا

غباری به کف پای علمدار

لشکر فتنه به سردارِ علی تاخته است

بس که در بازی برجام، به خود باخته است

کینه از آیینه دارند و به دل مشتی سنگ

ننگ بر آن همه تزویر و خیانت، صد ننگ

ای حقیرانِ سیاست زده یِ غرب گدا

شرف و عزت خود را همه کردید فدا...؟!

دشمن از سایه ی او جان و تنش می لرزید

سخت از قاسم و از هیمنه اش می ترسید

چه کسی دیده که او تکیه به میزی بزند..؟

یا پی پست و زر و جاه و مقامی بدود...؟

مردِ میدان عمل بود نه تزویر و ریا

او سلیمان وطن بود سیاست زده ها

شرمتان باد از آن دست به خون غلتیده

شرمتان باید از آن قدِّ ز هم پاشیده  

به چه قیمت؟ که دو روزی به حکومت برسید

به خداوند که که بیچاره تر از خار و خسید

بی لیاقت تر از آنید کز او یاد کنید

با حماقت دل کفار زمان شاد کنید

توبه از غفلت خود کرده و  بیدار شوید

تا غباری به کف پای علمدار شوید

-

طعنه بر غیرت و اخلاص علمدار زدی؟

طعنه بر قدرت میدان سپهدار زدی

چند سالیست به برجام تهی می بالی

سبد عزتت از سیب و گلابی خالی

متوسل نشو با کینه به هر رای و سخن

حُرمتِ قاسمِ بی دستِ وطن را نشکن

با تب دیپلماسی لاف نزن یاوه نگو

شرم کن از بدنِ بی سر و صدپاره ی او

سالها در پی معشوق به میدان زده بود

ما در آرامش و او سینه به طوفان زده بود                           

بود سربازِ وفادار حسین بن علی (ع)

نه چو تو عاشق یک خنده ی وَندی و کِری

تو چه می دانی از آن عشق که بی تابش کرد

تو چه می فهمی از آن جان  که زر نابش کرد

تو دلت خوش به مدال آوری برجام است

شاد از آن لحظه که با دستِ کَری دادی دست

کرخه و شام و شلمچه حلب و کرببلا

می شناسند همه سینه ی مجنونش را

آرزو داشت که در راه علی (ع) سر بدهد

سر که نه- دست که نه- سوخته پیکر بدهد

سالها سوخته از آتشِ غم، دشت به دشت

با دلِ خون پی لیلای شهادت می گشت

منتظر بود به همراه شهیدان سقا

تا در آغوش بگیرد تن مجروح اش را

دستِ سردار نگهدار وطن هست هنوز

سایه اش بر سر این مرز کهن  هست هنوز

لشکر سید علی مهد سلیمانی هاست

بهراسید که فرمانده ی میدان آقاست

نعیمه امامی اشلق

۱۲-۱۳ اردیبهشت ۱۴۰۰

۱۹ رمضان